تولید آب مازاد یکی از مشکلات جدی در مخازن هیدروکربوری است بطوری که موجب افزایش میزان خوردگی، هزینه‌های جداسازی و کاهش میزان تولید می‌شود. با پیشرفت تکنولوژی روش‌های متفاوتی برای انسداد و یا کاهش تولید آب وجود دارد روش شیمیایی رایج‌ترین آن است.
از جمله مواد شیمیایی پرکاربرد در انسداد شیمیایی تولید آب می‌توان به ژلهای پلیمری، پلیمرهای اصلاح کننده تراوایی نسبی و ژلهای معدنی اشاره کرد. انتخاب و اجرای بهترین ماده شیمیایی جهت بکارگیری در روش انسداد شیمیایی، مستلزم درک کامل از گزینه‌های موجود، مکانیزم کار و جوانب مثبت و منفی آن‌ها است. در بین سیستم‌های شیمیایی موجود جهت انسداد تولید آب، سیستم ژلهای پلیمری بطور گسترده‌ای در صنعت نفت و گاز مورد استفاده قرار گرفته است.
تزریق ژل پلیمر برای انسداد یا کاهش تولید آب مازاد شامل تزریق مواد شیمیایی به درون مخزن است، که این مواد با یا تولید ژل، به صورت درجا و یا غیردرجا در مخزن، بخشی از سازند را مسدود کرده و مانعی در برابر جریان آب ایجاد می‌کند. سیستم‌های ژل پلیمر از ترکیب پلیمر با وزن مولکولی بالا و یک ماده شیمیایی دیگر به نام عامل شبکه‌ساز تشکیل می‌شوند. عامل شبکه‌ساز با اتصال خود به مولکول‌های پلیمر، آن‌ها را از لحاظ شیمیایی به هم پیوند می‌دهد. در نتیجه شبکه‌ای سه بعدی و جامد از مولکول‌های پلیمری تشکیل می‌شود.
